کنترل توان راکتیو یکی از مسائل مهمی است که در شبکه های قدرت، چه در بخش انتقال و چه در بخش توزیع مورد بررسی قرار می‌گیرد. کمبود توان راکتیو در شبکه باعث فرو پاشی ولتاژ در شبکه می‌شود و زیاد بودن آن سبب افزایش تلفات و اضافه ولتاژ در گره‌ها می‌شود. بنابراین لازم است که آن را به طور بهینه کنترل کرد. متغیرهای کنترل‌پدیر در شبکه توزیع عبارتند از 1- توان اکتیو خروجی ((Distributed generation های موجود در شبکه 2- توان راکتیو خروجی بانکهای خازنی موجود در شبکه 3- موقعیت تپ ترانس موجود در شبکه. مسأله کنترل توان راکتیو عبارت است از پیدا کردن مقادیر بهینه این متغیر‌های کنترلی به منظور بهینه کردن تابع هدف مورد نظر، که این تابع هدف می‌تواند کاهش هزینه تلفات اکتیو و یا تثبیت ولتاژ در شبکه باشد. در حال حاضر، کنترل توان راکتیو در سه سطح انجام شده است. کنترل توان راکتیو اولیه کنترل محلی است که مسئول حفظ سطح ولتاژ باس معلوم، که معمولا باس ژنراتور است. کنترل توان راکتیو ثانویه کنترل متمرکزی است که تزریق توان راکتیو در داخل بخشی از ولتاژ منطقه ای را تنظیم می کند. هر دو کنترل توان راکتیو اولیه و ثانویه برای تنظیم تزریق توان راکتیو بدون بهینه سازی، با هدف به حداقل رساندن تلفات توان و بهبود پروفایل ولتاژ انجام می گیرد. بنابراین، ORPC سوم برای بهینه سازی توان راکتیو تولیدی / توزیعی در سراسر سیستم قدرت مستقر شده است. هدف از برنامه ریزی توان راکتیو تأمین منابع توان راکتیو کافی در سیستم قدرت است طوری که قادر باشد در شرایط اقتصادی مورد بهره برداری قرار گیرد، شناسایی متغیرهاي کنترل به منظور مینیمم کردن تابع هدف با توجه به محدودیت سیستم می باشد. به طوركلي هدف از این تحقیق، استفاده از الگوريتم سیستم چند عامله توزیع کننده به منظور كنترل اداوات و کمییت های ژنراتورهاي مجهز به سيستم AVR ،تنظيم تپ ترانسفورماتورها، تنظيم منابع توان راكتيو موجود، نصب منابع جديد توان راكتيو، تصميم بر بهبود بهره برداري از سيستم تحت شرايط كاري نرمال و غيرنرمال را دارد. در شرايط كاري نرمال، ولتاژهاي قابل قبول در باس ها، پروفيل ولتاژ مناسب و تلفات كمينه مهمترين اهداف هستند. برنامه ريزي توان راكتيو به نصب منابع جديد توان راكتيو، شامل: راكتورها، خازنهاي قابل كليدزني و ادوات FACTS در سيستم هاي قدرت ارتباط دارد.