گردشگري روستايي يكي از بخش هاي جذاب گردشگري است كه توسعة سريع آن را مي توان به ويژه از دهة ۱۹۵۰ بدين سو جستجو كرد ؛ كه در كنار فعاليت هاي سنتي همچون گردش در خارج از شهر و كوهنوردي، رونق يافته است. پتانسيل هاي گردشگري در هر روستا بيش از هرچيز به سرمايه هاي جغرا فيايي،كيفيت مناظر طبيعي، و آثار تاريخي و فرهنگي بستگي دارد . ايران، با برخوردار ي از جاذبه هاي مختلف در نواحي روستايي، محيط هاي دل انگيزي را براي گردشگر ي فراهم كرده است. توسعة گردشگري در مناطق روستايي عنصري اساسي است و يكي از راه هاي نجات روستاها از فقر، مهاجرت و مشكلات اجتماعي و اقتصادي به شمار می رود. در اكثر نواحي روستايي، به دليل غالب بودن اقتصاد كشاورزي و آسيب پذيری آن، توجه به ديگر فعاليت هاي توسعه اي نظير گردشگري به عنوان مكمل اين بخش مي تواند از جنبه هاي مختلف ، تضميني در بهبود شرايط زندگي روستاييان باشد . گردشگری روستايي مي تواند در توانمندسازي مردم محلي و توسعة منابع انساني، تنوع بخشي اقتصادي و رشد آن ، خلق فرصت هاي شغلي، حل معضل بيكاري، ارتقاي استانداردها ي زندگي از طريق تأمين خدمات اجتماعي و پركردن شكاف بين نواحي شهري و روستايي در زمينه هاي مختلف ، و كاهش مهاجرت روستايي به كلان شهرها نقش عمده اي داشته باشد. بنابراين در اين مقاله به نقش گردشگري در توسعه پايدار روستا پرداخته شده است.