منظر بومي روستايي در ايران، به لحاظ ماهيت كاركردي و پاسخ گويي به نيازهاي انساني، فعاليت هاي مردمي، عناصر توليدي و محيط زيست، مجموعه اي همگن و متشكل را با هويت كالبدي خاص تشكيل مي دهد كه نمايانگر ارتباطات، كاركردها و نقش چندعملكردي فضاهاست .با نگهداري از منظر بومي روستاها و كيفيت هاي زيباشناختي ناب آن مي توانيم علاوه بر منطبق شدن با تحولات سريع فناوری، نظام هاي صنعتي و نوين اقتصادي مبتني بر گردشگري را رواج دهيم و از اين رهگذر، گذشته از ترويج و نشر فرهنگ غني موجود در روستاها، پايه هاي تمدن و فرهنگ را نيز استحكام بخشيم . تداوم استقرار افراد در روستاها به منزلة حفظ سرچشمه هاي اقتصاد، تمدن و فرهنگ يك جامعه است .امروزه رشد جمعيت در مناطق روستايي، بدون سرمايه گذاري نظام مند در راستاي تقويت زيرساخت هاي اقتصادي و متنوع سازي آنها، به گسترش بيش از حد فعاليت هاي توليدي و متكي بر منابع طبيعي انجاميده و اين گسترش ناپايدار نيز به گونهاي محسوس به تخريب فزايندة منابع طبيعي موجود منجر شده است .گردشگري پايدار، علاوه بر حفظ كيفيت ، گوناگوني و تنوع فرهنگ ها و محيط هاي زيستي مختلف ، در پي افزايش درآمد و ارتقای سطح زندگي روستاييان و ايجاد نوعي تعادل بين سه قطب پديدة گردشگري ، ساكنان محلي و مكان گردشگري است . از سي سال پيش تاکنون، بسياري از كشورهاي جهان توجه خود را به حفظ محيط زيست طبيعي و انساني (فرهنگي) و تنوع فرهنگي موجود معطوف کرده اندبه همين سبب برآن شديم تا در اين پژوهش به بررسي نقش و جايگاه اكوتوريسم و گردشگري روستايي در جهت توسعه پايدار در تمام زمينه ها و جنبه ها بپردازيم.