تقاضا و تمايل براي گردشگري با انگيزه‌هاي مختلف به منظور تفرج، زيارت و تجارت در تمامي جهان با سرعت باور نكردني در حال افزايش مي‌باشد. بالا رفتن سطح درآمد، افزايش اوقات فراغت و نگر‌ش‌هاي جديد به مفاهيم زندگي و ضروت تماس‌هاي بين‌الملل و … ايجاب مي‌كند كه گردشگري به شدت گسترش و توسعه يابد.
ایران در ارتباط با جاذبه های گردشگری، جزو10 کشور برتر دنیا می باشد و توریسم روستایی یکی از مهمترین اشکال گردشگری، سهم برجسته ای در توسعه گردشگری ایران می تواند داشته باشد. استان مازندران یکی از مهمترین مناطق قوی جذب گردشگران بوده اما چون نگاه گردشگران به سمت سواحل استان و جنگل های کناره آن می باشد و شهرستان های مرکزی یا فاقد دریا (مانند بابل) با اینکه فاصله کمتر از 20 کیلومتری سواحل قرار دارند و با وجود داشتن جاذبه های فراوان گردشگری طبیعی اعم از جنگلهای انبوه، چشمه ها، ییلاق های سرسبز، قله ها ورودهای پرآب همراه با جذابیت های فرهنگی، کشاورزی وآداب ورسوم، از جذب گردشگران داخلی به دور مانده، در حالی که قابلیت های گردشگری آن نسبت به سواحل و غرب استان بکر و دست نخورده است.
نگارنده در این پژوهش تلاش دارد ضمن نشان دادن قابلیت های گردشگری طبیعی و فرهنگی روستاهای بابل، به بررسی محدودیت ها در عدم توسعه گردشگری روستایی آن بپردازد و در نهایت با پیشنهادات سودمندی به معرفی محصولات جدید گردشگری، در توسعه توریسم روستایی بابل نقش داشته باشد تا ضمن کاهش فشار توریسم در حال اشباعِ سواحل و غرب استان،گردشگران را به سمت شهرستان های مرکزی (چون بابل) هدایت کرده و توزیع و تعادل مناسب در سرتاسر استان از لحاظ تعداد وحجم گردشگری داشته باشیم. که برای بررسی این موضوع، رساله ی حاظر تحت عنوان قابلیت ها و محدودیت های توسعه توریسم روستایی بابل، پرداخته شد.