گردشگری داخلی از زیرساخت های نرم افزاری توسعه گردشگری می باشد که می تواند برای جامعه میزبان،کارکرد مهندسی فرهنگ سفر ، در جهت ایجاد تعامل با گردشگران را داشته باشد و بطور خاص "گردشگری کودک" می تواند در سیاست گذاری و برنامه ریزی های کلان گردشگری کشور نقش اساسی ایفا نماید که از حوزه های مغفول برنامه های بلند مدت در کشور می باشد.
درکلان شهرها آسیب های ناشی از جمعیت، زندگی ماشینی و معضلات اقتصادی توجه خانواده ها به آموزش و پرورش کودکان را مورد تهدید قرارداده است لذا گردشگری کودک ضمن تاکید بر شیوه های آموزشی نوین و سلامت روانی جامعه، می تواند در رشد فرهنگ سفر و شناخت فرهنگ و تمدن کشور نقش بسزایی ایفا نماید.
گردشگری کودک ، مجموعه فعالیت هایی را شامل می شود که درجهت شناسایی جاذبه ها و آثار تاریخی ، فرهنگی ، تفریحی، طبیعی وصنعتی انجام می شود تا شاخص های تاثیرگذار فرهنگی- اجتماعی سفر و گردشگری به کودکان آموزش داده شود. می توان با پرداختن به گردشگری کودک ونوجوان (که بهترین گروه سنی برای تثبیت و تزریق فرهنگی هستند) نیازهای فرهنگی جامعه را در خصوص سفر و گردشگری مهندسی کرد .
روش تحقیق، پیمایشی بوده و ازطریق یکصد پرسشنامه جهت جمع آوری اطلاعات استفاده گردیده است . سوال شوندگان از فعالان و اساتید حوزه گردشگری، روانشناسی و شهرداری ها می باشند . پایایی تحقیق از طریق آلفای کرونباخ تایید شده و روایی تحقیق نیز با استفاده از نظر 15 نفر از متخصصان جغرافیا، روانشناسی و گردشگری مورد تایید قرار گرفته است .
پژوهش حاضر از نظر هدف به دلیل ارائه راهکار علمی واقع نگر در خصوص برنامه ریزی و سیاست گذاری گردشگری پایدار که قابلیت اجرا در هر سطحی ( کلان و خرد) را دارد ، کاربردی می باشد .
نتایج حاصل از پژوهش ، اهمیت گردشگری کودک را در توسعه فرهنگ سفر نمایان می سازد و همچنین نشان می دهد کاهش آسیب های منفی اجتماعی ، فرهنگی و زیست محیطی گردشگری بیشترین ارزش را در میان سایر شاخص ها دارند و ارزش اقتصادی نیز کمترین اولویت را از نظر متخصصان سوال شونده به خود اختصاص داده است.