شهر های اولیه (بویژه در شرق) به مثابه مراکز مقدسی بودند که عوامل دینی و اساطیری شکل دهنده آنها بودند و معانی مرتبط با آن عوامل در نهفته بود.به مرور به عنوان نماد شکوه و بزرگی و افتخار پادشاهان و فرمانروایان درآمدند.با گذشت زمان و افزایش جمعیت شهر ها تبدیل به پایتخت شاهان و فرمانروایان یا مراکز تجارت و خرید و فروش تبدیل شده و با محصور و محدود شدن در قلاع خویش به نمایشی از اهداف مذهبی، سیاسی، تجاری و امنیت جلوه¬گر شدند.آنچه که در نیم قرن گذشته به خصوص در سالهای اخیر ذهن معماران و شهر سازان را به خود مشغول کرده است یا به بیان دیگر دغدغه اصلی معماران و شهرسازان بوده رشد ناهماهنگ محیط مصنوع شهری می باشد که نه تنها ارزشهای اجتماعی و فرهنگی را زیر سوال برده بلکه احساس تعلق خاطر ساکنان شهری را نسبت به شهری که در آن زندگی می کنند نیز سلب نموده است.هر چند در نظر بسیاری از صاحب نظران بهترین راه کار به منظور شکل دادن به بافت شهری وجود طرح جامع و تفضیلی می باشد. اما همین حداقل تفکر صحیح نیز با به تصویب رسیدن ریز قانون هایی معلول مانده اند.تخریب فضاهای سبز و باغ ها و بناهای قدیمی و حتی معدوم کردن بافت شهری به بهانه نوسازی و بهسازی که منحر به از بین رفتن شناسنامه تاریخی و هویتی هر جامعه ای می شود از نمونه های بارز آن است.در این مقاله بصورت توصیفی به بررسی نقش فرهنگ در شهر پرداخته شده است.