در چارچوب دكترين جديد توسعه شهری، براي غلبه بر چالش‎هاي پيش‎ روي در آستانه هزاره سوم، «پارادايم توسعه پايدار»، رويکرد مبنايي در برنامه ‎ريزي شهری تلقي شده است. در چارچوب اين رويکرد، اجتماعات شهری و انسان شهرنشین با زمين زير پايش به‎گونه ‎اي توأمان و يكپارچه مورد توجه قرار مي‎گيرند؛ زيرا پايداري فضاي شهری ناظر برايجاد توازن ميان انسان، ابعاد زیست محيطي، اجتماعي و اقتصادي است. امروزه نظام های مدیریت و برنامه ریزی شهری، در تلاشند از طریق رصد تحولات توسعه شهری، برنامه های توسعه را به سمت پایداری هر چه قوی تر هدایت نمایند. در این میان شهر سیرجان به واسطه موقعیت استراتژیک (در بین سه استان و بر سر راه بندرعباس –تهران و همچنین مجموعه گل گهر )که دارد از موقعیت خاصی برخوردار بوده و یک شهر مهاجر پذیر می باشد . با توجه به اهمیت موضوع و نابرابريهاي موجود از نظر فضايي در منطقه مورد مطالعه، محقق نسبت به بررسي وضعيت موجود و سطح پايداري نواحي شهرسیرجان ترغيب شد.روش تحقیق توصیفی- تحلیلی مبتنی بر داده های رسمی ثانویه است. در این پژوهش به منظور رتبه بندی نواحی شهرسیرجان از لحاظ شاخص های اجتماعی و اقتصادی توسعه پایدار و به منظور تدقیق یافته ها،از مدل سطح بندی تاپسیس و مدل شاخص ترکیبی توسعه انسانی(HDI) استفاده شده است. از آنجایی که سنجش پایداری توسعه شهرسیرجان نیازمند انتخاب مجموعه سازگار، پاسخگو و مناسبی از شاخص های پایداری شهری می باشد، در این تحقیق تعداد 15 شاخص، ارزیابی کننده ابعاد اجتماعی و اقتصادی پایداری انتخاب شدندبراي تعيين سطح پايداري نواحی شهری سیرجان از شاخص‌ها و معيارهاي منتخب توسعه پایدار استفاده و پايداري آنها در دو بعد اجتماعی و اقتصادی مطالعه شد. در اين تحقيق با بهره‌گيري از مدل تاپسیس و شاخص ترکیبی توسعه انسانی و با استفاده از سالنامه آماری سال 1390 شاخص های منتخب اجتماعی، اقتصادی با هم ترکيب شده وبا تلفيق شاخص‌ها سطح و ميزان پايداري نواحی شهرسیرجان مشخص شد. طبق نتایج بدست آمده از پژوهش حاضر منطقه 1 نسبت به منطقه 2 در وضعیت مناسبتری قرار دارد. با مطالعه شاخص های توسعه در نواحی شهری،مشخص شد، این شهر جزء شهرهای نیمه پایدار می باشد.