توسعه پایدار فرایندی است که طی آن مردم یک کشور نیازهای خود را بر می آورند و زندگی خود را ارتقا می بخشند، بدون اینکه از منابعی که به نسلهای آینده تعلق دارد مصرف کنند. بنابراین توسعه را زمانی پایدار می خوانیم که مخرب نباشد و امکان حفظ منابع، اعم از آب، خاک، منابع ژنتیکی، گیاهی وجانوری را برای آیندگان فراهم آورد. در توسعه پایدار، اصل این است که منابع طبیعی پایه به گونه ای محافظت شوند که نسلهای آینده دست کم بتوانند به اندازه ی نسل کنونی تولید و مصرف کنند. انواع توریسم را با توجه به عملکرد توریستها می توان به پایدار و ناپایدار تقسیم کرد. اکوتوریسم پایدار توریسمی است که از نظر اکولوژیکی پایدار باشد یعنی به نیازهای فعلی اکوتوریستها پاسخ دهد و به حفظ و بسط فرصتهای اکوتوریستی برای آینده بپردازد وبه جای صدمه زدن به اکولوژی در جهت پایداری آن تلاش ورزد. به این ترتیب، در عین حال که از فرهنگ، سوابق تاریخی و نمودهای طبیعی منطقه، شناخت حاصل می کند، جایگاه اکوسیستم را حفظ و در ضمن، فرصتهای اقتصادی و درآمدزایی را برای مردم محلی ایجاد می کند. منطقه شکار ممنوع میشوداغ که در شمالغرب کشور ودر استان آذربایجان شرقی واقع شده است یکی از مناطقی است که دارای قابلیتهای فراوان اکولوژیکی، اکوتوریستی و زیستگاهی است. این در حالی است که این منطقه علی رغم برخورداری از جاذبه های طبیعی فراوان، نقش اکوتوریسم پایدار جهت حفظ تنوع زیستی آن نادیده گرفته شده است. بر این اساس، هدف این پژوهش شناخت موانع موثر درجذب طبیعت گرد و ارائه راهکارهای مناسب برای توسعه اکوتوریسم پایدار در جهت حفظ تنوع زیستی در منطقه شکار ممنوع میشوداغ می باشد. نوع پژوهش کیفی و روش آن توصیفی-تحلیلی ومیدانی است.