با روی کار آمدن نسل جدید فناوری ها و بازنشسته شدن ابزارهای الکترونیکی و دیجیتالی پیشین، معضل جدیدی به نام پسماندهاي الکترونیکی1 ایجاد شده که همه کارشناسان را نگران کرده است. زباله های الکترونیکی از رایانه های شخصی گرفته تا تلفن های همراه، دستگاه های ویژه پخش موسیقی، سیستم های شبکه ای و... را شامل می شود و امروز حجم تولید آن بسیار افزایش یافته است . عمر کوتاه تجهیزات کامپیوتری از یک طرف و تنوع طلبی مردم در استفاده از تجهیزات الکترونیکی جدید سبب شده است که رفته بحث زباله های الکترونیکی به مشکل بزرگ دنیا بدل شود .
امروزه ما شاهد موجی از انواع کالاهای با عمر کمتر از ۶ ماه هستیم که به زودی از رده خارج شده و و با پايان عمر خود 2به زباله دانی انداخته می شوند. اما نکته حایز اهمیت این است که این کالاها دارای مقادیر فراوانی از انواع فلزهای سمی و مهلک نظیر سرب، کادمیوم، جیوه، کرومیوم، و باریوم هستند که به دلیل فقدان قوانین مربوط به بازیافت این محصولات عمدتا روانه آب و خاک و طبیعت می شوند (2007 : 12: Vol 1 UNEP)
به منظور درك شفاف از فرايندها و زيرساخت هاي متداول بازيافت پسماندهاي الكترونيكي، بايستي بررسي از زماني كه دستگاه هاي الكترونيكي تبديل به زباله مي شوند آغاز شده و سپس مراحل جمع آوري، فرايندها و دفع نهايي زباله هاي الكترونيكي شناسايي شود.