هنگام طراحی یک محیط جهت ساخت وساز، خورشید همیشه مهمترین منبعی بوده که مد نظر گرفته می شود. نوری که خورشید متصاعد می کند، وموسوم به نور طبیعی می باشد، نه تنها به ما توانایی دیدن می بخشد، بلکه طرح بندی، زوایای دید، شکل و مادیت بناها را نیز به ما دیکته می کند.
استفاده از نور روز در معماری همواره یکی از نكات مورد توجه در طراحی بوده، ولی با رواج استفاده از برق به عنوان منبع روشنایی داخلی، بهره گیری از نور طبیعی در ساختمان به حاشیه رانده شده است. روشنایی مصنوعی یک عامل مهم مصرف انرژی در ساختمان است و مصرف آن گاهی به انرژی مصرفی گرمایش فضاها نزدیک می شود. روشنایی عامل نیمی از برق مصرفی ساختمان ذکر شده است. روش ارزان برای کاهش انرژی مصرفی در روشنایی به کار گرفتن کامل روشنایی روز است.
قرن بیستم شاهد نمونه های بسياري از معماری است که بدون توجه کافی به نور طبیعی طراحی شده اند. امروزه در معماری ایران، حتی در معماری ساختمان هاي مسکونی، شاهد کمبود نور طبیعی هستیم، که به دلیل تامین روشنایی مورد نياز با استفاده از انرژی برق به سادگی از آن چشم پوشی می شود. با اين وجود نیاز روانی انسان به روشنایی طبیعی و ارتباط مستقیم با طبیعت، اهمیتِ توجهِ بيش از پيش به نورپردازی طبیعی در معماری را، به اثبات رسانده است. به همین دلیل، در جنبش های معماری پایدار، معماری سبز و جنبش هايي مانند آن، توجه به نورپردازی طبیعی از اصول اساسی معماری به شمار مي آيد.بنابراین، مي توان گفت كه امروزه شناخت ویژگی های نور طبیعی و راهکارهای استفاده از آن در طراحی معماری، اهميت گذشته ي خود را باز يافته است.