فرسودگي بافت كه نتيجه فرسايش كالبدي، اقتصادي و اجتماعي است. به مرور محدوده اي از شهر را از چرخه حيات و زندگي شهري و شهروندي خارج كرده و سبب هدر رفتن زمين در بخشهاي توانمندي شهر (محدوده هاي مركزي و بافت هاي قديمی) مي شود و فضاهاي خالي و بافت هاي فرسوده در دل شهرها در حالي رها شده اند كه گسترش كالبدي شهر هر روز معضلي جديد بر مسائل و مشكلات موجود مي افزايد.
بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری نه تنها در کاهش خسارات و تلفات ناشی از زلزله مؤثر است، بلکه توجیه اقتصادی نیز دارد. در بحث ضرورتهای اقتصادی بهسازی بافت های فرسوده شهری، می توان شاخص های هزینه اسکان جمعیت، هزینه عمران شهری، هزینه نگهداری شهر، پتانسیل اقتصادی درون بافت های مرکزی، قیمت زمین و تراکم و جمعیت پذیری شهرها و ... را بررسی کرد. اما در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری چندین مشکل وجود دارد که باید حل شود. اول اینکه تاکنون مشارکت مردم در این زمینه، منحصر به دعوت از آنها برای سرمایه گذاری در احداث بناها یا مجتمع ها بوده است. در حالی که در شهرسازی امروزی، شهرسازی به شیوه مشارکتی مطرح است. اساس این مشارکت ایجاد تعادل میان خواسته ها و نیازمندی های شهروندان و ارگان های شهری، همراه با تقسیم کار مشخص میان آنهاست.
این مقاله درصدد آن است تا ضمن ارائه تعریف مشخصی از بافت های فرسوده، و بررسی نظریات مطروحه در جهت بهسازی و نوسازی این بافت و تعریف رهیافت های متناسب با این معضل ایجاد شده، ترتیبات نهادی این بحث را مورد کنکاش قرار دهد؛ سپس با معرفی راهکارهای موجود در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری و ارزیابی کلی آن در پرتو مباحث نظری پایه، راهبردهای کلی جهت تقویت نقش و جایگاه مشارکت مردمی در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری را مطرح کرده است.