عرصه سیاسی ایران در سال های 1304-1320 همراه با اصلاحاتی است که منجر به ایجاد جامعه شبه غربی شد.این جامعه با الگو برداری از مدرنیست غرب ولی به صورت ابتر و ناقص و صرفا در دیوان سالاری و ارتش به صورت شبه مدرنیست در آمد،که ریشه آن در اصلاحات است.در معماری وصنعت ساختمان تاثیرات این شبه مدرنیست به گونه ای دیگر ظاهر شد.هر معمار ایرانی کوشید تا رابطه ای بین مدرنیسم و فرهنگ و اقلیم ایران ایجاد کند و به طریقی اعلی تر مفاهیم پایدار معماری ایران را با ساخت و تکنولوژی مدرن پیوند زند.معمارانی نظیر گدار با مفاهیم بومی و معمارانی نظیر فروغی با مفاهیم انتزاعی و تکنولوژی مدرن به معماری پایدار رسیدند. مفاهیمی از قبیل حیاط به صورت مرکزی و در ارتفاع-باغ بام-،آفتاب شکن به صورت عمودی و افقی،ایوان،قرار دادن ساختمان در ارتفاع،راهرو،کوران دو طرفه و...با مفاهیم،ساخت و تکنولوژی مدرن از قبیل پلان آزاد،بتن مسلح،شیشه،تهویه مطبوع با مصرف حداقل و... تلفیق شد که حاصل آن یک نوع "معماری خودی" بود که مسلما نتیجه کار معماری پایدار شد.در این مقاله سعی شده با تشریح اوضاع ایران در این سالها وتعریف مفهوم پایداری،مثال هایی در ارتباط با چگونگی کاربرد این مفاهیم در پروژه ها بیان کند.