محیط زیست شهری و کیفیت زندگی انسان از مهمترین موضوعاتی است که در قرن 21 مطرح شده اند. آلودگی هوا، تخریب محیط زیست و ... مسائلی هستند که گریبان گیر جامعه امروزی گشته اند، در صورتیکه تمامی کارشناسان و متخصصین اذعان دارند با شروع مدرنیسم و انقلاب صنعتی خروج از مسیر تعادل آغاز گشت بطوریکه این فاصله هر روز بیشتر می گردد اما قبل از آن تعادل و هماهنگی میان انسان و طبیعت بطور کامل وجود داشت که ناشی از نگاه انسان سنتی به مقوله طبیعت بود. بطوریکه در دهه 1970 به دلیل مصرف بی رویه انرژی ، تخریب جنگل ها و آلودگی زیست محیطی مفهوم جدیدی بنام توسعه پایدار در جهان مطرح شد که متعاقب آن سمینارها و کنفرانس های متعددی به این مقوله پرداختند حتی جنبش های تازه ای به مانند جنبش سبز در جهان شکل گرفت اما راه حل های ارائه شده عمدتا به مسائل مادی و کمی می پرداخت که نمی تواند راه حل برون رفت از این بحران باشد چرا که می بایست ابتدا اندیشه تغییر نماید تا توسعه و معمـاری پایـدار محقـق گردد. پس برای جلوگیری از انحراف بیشتر و بازگشت هر چه سریعتر به مسیر تعادل، می بایست تفکر و اندیشه بوم شناختی انسان سنتی احیاء و بارور گردد تا زمینه همبستگی میان انسان و طبیعت فراهم گردد. این مقاله در پی آن است تا سرشت اصلی تفکرو اندیشه یاد شده را بازیابی نموده و اصول آن را جهت تذکر و شناخت مسیر تعادل ارائه کند که در آخر برخی از تدابیر معماری ایرانی که با بهره گیری از این اصول،ثمره اش هماهنگی با طبیعت است معرفی می گردد. روش توصیفی، تحلیلی اساس این تحقیق را شکل می دهد.