در کشور ما وجود مناطق اقليمي متفاوت، عامل ايجاد شرايط آب و هوايي خاص در فصلهاي مختلف سال و در نتيجه تنوع در ساخت و سازهاي انساني شده است و با رشد روزافزون ساخت و ساز، توجه به معيارهاي زيست محيطي و پايداري، اهميت بسياري پيدا کرده است. هدف اصلي معماري پايدار کمترين تاثير منفي ساخت و سازهاي انساني بر محيط زيست است که در تمام جوامع جهاني مطرح است. در معماري جديد شاهد استفاده بيش از حد از انرژي هاي غير قابل تجديد( فسيلي )هستيم که علت اصلي آن طراحي اشتباه بنا، استفاده از مصالح نامناسب و رفع مشکلات ناشي از آن با استفاده از وسائل مکانيکي است. هر چند توسعه پايدار ريشه هاي اکولوژيکي و اقتصادي و فرهنگي – اجتماعي دارد، ولي با جستجو درباره معضلات پيش روي انسان معاصر و راه حل آنها در معماري پايدار، نقش طبيعت هر چه بيشتر آشکار مي گردد. هدف کلي معماري پايدار يا بهتر بگوييم معماري سبز، کاهش آسيب بر محيط زيست، منابع انرژي و طبيعت است، يعني: نيازهايي که کمترين ناسازگاري و مغايرت را با محيط طبيعي پيرامون خود داشته باشند. معماري پايدار ترکيبي چند ارزشي را در بر دارد که هدف کلي آن توسعه پايدار و پايداري انسان است. مقاله حاضر با در نظر گرفتن ويژگيهاي اقليمي و بيوکليماتي شهر اردبيل و شاخص هاي اولگي در فصول مختلف سال با استفاده از آمار 35 ساله(1390-1355) آب و هواي منطقه مورد ارزيابي قرار گرفته است. هدف از اين پژوهش استفاده از پيشنهادات معماري ارائه شده در هر شاخص براي سازگاري بيشتر بنا با محيط اطراف خود و استفاده حداکثر از پتانسيل هاي محيطي و کاهش معضلات آن در جهت صرفه جويي انرژي و بالا بردن کيفيت آسايش زيستي است. روش تحقيق به صورت توصيفي – تحليلي، به صورت مقايسه اي و بر مبناي مطالعات کتابخانه اي، کتاب ها و اسناد موجود در اين زمينه استوار مي باشد. در نهايت نتايج حاصل از اين پژوهش به اقليم سرد اردبيل، پايداري محيطي و استفاده بهينه ازانرژي در معماري اشاره مي کند و به ارائه راهکارهاي معماري و پيشنهاداتي جهت طراحي معماري هماهنگ با اقليم و محيط زيست، بهينه سازي مصرف سوخت در ساختمانها و صرفه جويي در مصرف سوختهاي فسيلي، ارائه مي گردد.