توسعه سریع شهری، در چند دهه معاصر ، ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، محیطی و... زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است. آنچه که امروز توجه کارشناسان ایرانی را به خود جلب کرده است، چیز غریب در معماری نبوده است. اگر اهم هدف توسعه پایدار در معماری و شهرسازی را انطباق آن با سیستم اکولوژیک و صرفه جویی در مصرف انرژی و جلوگیری از آلودگی بدانیم، با نگاهی آگاهانه آن را در همه بناها و شهرهای سنتی خود خواهیم یافت اگر امروز به دنبال ایجاد دوباره آن هستیم، باید توسعه پایدار را در شهرهای امروزی که اثرات سیستم اکولوژیک و پایداری اکولوژیکی در آنها کمتر وکمتر می شود را براساس مردم و سیستم شهرنشینی امروزه در ایران تعریف کرد. ما امروز در کشوری زندگی می کنیم که به نظر می رسد با دو مشکل روزافزون جمعیتی ومهاجرت شهرنشینان بجای شهروندان روبرو هستیم. این تغییرات عاملی شده، در جهت تجمع کاربران جدید شهرها در سطحی محدود که باعث فرسودگی بخشی از بافت شهری شده و گسترش بی رویه ای را در بافت شهری به دنبال داشته و زمینه ای را فراهم کرده تا آنکه این تجمع عاملی شود برای از بین رفتن شاکله اصلی بافت های شهری. این گونه شهرها ناشی از رفتارها و فعالیت های متفاوتی است که ساکنین شهرها برای آن تعریف کرده اند. در این مقاله سعی بر این است تا با ایجاد الگوهای رفتاری پایدار از طریق روانشناسی محیطی برای فعالیت های مختلف در سطح فضاهای شهری و نیز با ایجاد الگوهای فضایی پایدار در سطح شهر باعث تاثیر متقابل آنها بر رفتارها و فعالیت های متنوع و متعدد باشیم.