رونمایی ترین رکن شکل دهنده به هنر، معیار های زیباشناسی می باشد و مسلم است که هیچ هنری نمی تواند بدون آن ظهور نماید. اساساً، دیدگاه هنری و مبتنی به اصول و قاعده مندی های هنر، در گرایش هایی نظیر طراحی شهری، هنوز با تردیدها و پرسش های فراوانی رو به رو می باشند. زیبایی به شکل پدیده ای بصری، یکی از عواملی است که به شهر، کیفیتی تجربی می بخشد. مولفه های بصری، بخشی از عواملی هستند که در تجربه ی شهر موثر بوده و توجه به ویژگی ها و الزامات هر یک از این سطوح – از دیدگاه قوانین بصری- برای شناسایی شخصیت شهر، ضروری می باشند. این نوشتار، ضمن اشاره و تبیین ویژگی های زیباشناسی و سطوح ساختاری مختلف شهر، مشخص می کند که این ویژگی ها، بر پایه ی قوانین بصری مشابهی استوار هستند. در این مقاله، فرض بر این است که اگر اصول طراحی زیبا (تعریف مورد نظر زیبایی)، باشد، اجتماع با تمایل بیشتری آن ها را خواهد پذیرفت، نه زیبایی که خود معماران پدید آورنده ی آن هستند، بلکه روشی که در آن معماران، مهندسان و طراحان منظر بتوانند طراحی را با همه ی غنای دیداری و تنوع فضایی اش، از طریق نگرش های معمارانه به تصویر بکشند. پژوهش حاضر، رویکردی تحلیلی و توصیفی است که با استفاده از بیشینه ی منابع موجود در مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است و می کوشد تا با تکیه بر پاره ای از مبانی زیبایی شناسی در شهر، به بررسی شاخصه های بصری موثر بر طراحی شهری پرداخته و نحوه ی ارتباط و تعامل آن ها را با یکدیگر را مورد بررسی قرار دهد.