حیات منحصرا در محیط پایدار و اقلیم مناسب توسعه و رشد می یابد. عوامل محیطی را انسان، شناخته و ما بدون رابطه صحیح با محیط زیست، امکان تکامل کالبدي و کیفی نمی تواند وجود داشته باشد. لذا بقاي آینده در بقاي انسان وابسته به محیط و عوامل تغییر محیط و طبیعت است. زندگی انسان تنیده شده است در محیطی که تنها آن را برآورده کننده نیازهایش می داند. گویی این معادله یکطرفه تا پایان جهان نتیجه یکسانی را داراست. غافل از آنکه سر انجام نامتوازن بودن این دو کفه بشر را با دنیایی ویران روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است. معماري این هنر سنگین پاي نیز تنها زمانی می تواند نقش خود را در این عصر، پر رنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموشی سپرده و دست در دست محیط اطرافش، بار دیگر قدعلم کند. بهترین طراحی معماري، طرحی است که بتواند نیازهاي اجتماعی، اقتصادي، تکنولوژیکی، زیبایی شناختی و زیست محیطی را با هم فراهم آورده و نتیجه آن باید یک سنتزي از همه عوامل دخیل آن باشد و این پایداري را نوید می دهد.
از بین بردن تدریجی کره زمین و محیط زیست، اعتراض NGO هاي مدافع طبیعت و هشدار دانشمندان محیط زیست نسبت به از میان رفتن محیط اطراف ما، از دلایل بازگشت انسان به طبیعت پیرامون نمود و به عبارت دیگر توجه به شاخص هاي معماري پایدار باشد و بهمین دلیل معماران دنبال راهکارهایی بودند که در طراحی هاي خود تنها محیط زیست را تخریب نکنند، بلکه موجبات توسعه و ارزش آن را از طریق تعادل با طبیعت فراهم سازند.