اصلی¬ترین هدف یک جامعه پایدار، توسعه کیفی است تا از طریق آن بتوان دانش صحیح و تخصص¬های لازم را جهت ارتقای رشد و دستیابی به اهداف پایداری به کار گرفت. از این¬رو توسعه پایدار در قالب شاخص¬های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مطرح می¬شود تا تمامی وجوه حیات انسانی در شهر را در برگیرد. یکی از ابعاد مهم این توسعه را پایداری اجتماعی در بر می¬گیرد. از طرف دیگر به دنبال شکل¬گیری و توسعه شهرها یکی از عناصر ساختاری شهرها فضاهای عمومی شهری هستند. در واقع فضاهای عمومی شهری به عنوان مهمترین جرء ساختار شهر، منعکس کننده روابط اجتماعی-فرهنگی در شهر است که می-تواند ارتباطات اجتماعی را تسهیل و یا بر آن¬ها تأثیر گذارد. در واقع فضاهای عمومی شهری به عنوان بستری مناسب در برگیرنده تعاملات اجتماعی و روابط جمعی شهروندان در شهر و فعالیت¬های عمومی آنان می¬باشد. از این رو حرکت به سوی پایداری اجتماعی با وجود فضاهای عمومی سرزنده و پویا که زمینه را برای حضور خودجوش شهروندان فراهم آورد ضرورتی دو چندان دارد. لذا توجه به انسان و پاسخگویی به نیازهای وی با ارتقاء سطح کیفیت فضاهای عمومی شهری، حضور مداوم شهروندان را به همراه خواهد داشت. مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی با بررسی مفاهیمی چون فضاهای عمومی شهری، پایداری اجتماعی و سرزندگی و تبیین رابطه آن¬ها با یکدیگر مؤلفه¬های سازنده کیفیت فضاهای عمومی شهری را بر مبنای نیازهای انسانی با در نظر گرفتن نیازهای اساسی، اجتماعی، ادراکی بدست آورده و به این نتیجه دست یافته است که فضاهای عمومی شهری باید در تمامی ابعاد(کالبدی، رفتاری، اجتماعی و ادراکی) پاسخگوی نیازهای انسان باشد تا به دنبال آن حضور مداوم، فعال و با انگیزه وی در فضاهای عمومی شهری رقم بخورد. در این صورت است که فضاهای عمومی شهری خواهند توانست نقش جدی را در پایداری اجتماعی شهرها ایفا نمایند.