هرگاه پديده¬اي در اثر تحول تاريخي خاص خود دچار دگرگوني شود، شکل جديد پديده از انسجام، همبستگي، انتظام و اعتبار برخوردار مي¬گردد و نظم جديد از دل سازمان کهن جوانه خواهد زد. قطع اين فراگشت در نقطه¬اي و مداخله در کنش هاي دروني به منظور دستيابي به شکلي جديد، اگرچه ممکن است چهره¬اي تازه و معنايي ديگر را براي پديده سبب شود ولي بي¬گمان اين هماني نيست که مي¬بايست از دل تحول تاريخي به دست مي¬آمد. بر اين اساس نياز به بازشناسي اصول حاکم بر ساختار مطلوب شهر و ارزيابي اين اصول در بافت¬هاي قديم و ارزشمند شهرهاي کشورمان امري ضروري است.
اين پژوهش به دنبال آنست که عناصر ساختار اصلی شهر را تعریف نموده و به تدوين اصول و معيارهاي مناسب برای ساختار شهر و این عناصر ساختاری بپردازد. بر اين اساس هنجارهايي تدوين مي¬گردد که ساختار شهر را براي ايجاد نقاط تمرکز و محورهاي فعاليت-هاي ويژه¬اي که مکان¬هاي خاصي را تعريف مي¬کند، مهيا سازد. سپس مصادیق عناصر ساختاری را در بافت های تاریخی ذکر کرده و بر اساس اصول و معيارهای تدوین شده برای مطلوبیت ساختار اصلی شهر، به بررسي مطلوبیت عناصر ساختاری در بافت هاي تاریخی شهري ايران بپردازد.
در اين پژوهش از روش توصيفي-تحليلي استفاده شده و با استفاده از روش اسنادي و كتابخانه‌اي، نظريات و توضيحات مختلف در خصوص مباني نظري تحقيق جمع¬آوري و اراائه مي‌گردد.