باغ سازی از هنرهای باستانی ایرانیان می باشد که علت آن را پیوند ناگسستنی فرهنگ ایرانی با طبیعت می توان دانست . شریعت اسلام نیز نه تنها این امر را تضعییف نکرد بلکه در فرامین خود موجب تقویت این ارتباط گردید . این مقاله قصد دارد نحوه به کارگیری آب این عنصر کمیاب در اقلیم ایران را از منظر نشانه شناسی و زیباشناختی بررسی کند . سوالی که منجر به این تحقیق گردید این بود که آیا معمار ایرانی در ساختن باغ به جز توجه به نقش آب در آبیاری و زنده نگه داشتن گیاهان ، به مفاهیم دیگری نیز توجه کرده است ؟ برای نیل به پاسخ از روش کتابخانه ای و بررسی مستندات به جامانده از باغ های ایرانی و توجه به چگونگی استقرار و گردش آب و نمودهای ظهور آن در باغ به این نتیجه دست یافتیم که معمار ایرانی از توصیفاتی که قرآن و روایات از بهشت موعود به دست داده اند بهره گرفته و عناصری را که در باغ گرد هم آورده است را نمادی از عالم بالا قرار داده است . در این میان آب به عنوان مهم ترین عنصر به گونه ای در باغ خودنمایی می کند که علاوه بر نشان دادن قدر و منزلت اش در اقلیم خشک ایران، نماد و نشانه ای از عالم بالا باشد. در ضمن آن معمار ایرانی با توجه به تاثیرات روانی مطلوب آب بر باشنده فضا، ویژگی های مطلوب فیزیکی و روانی آب را از طرق مختلف در باغ به منصه ظهور گذاشته است .