با توجه به سوابق توسعه شهری معاصر ، شهرهاي ما چه در توسعه و چه حتي در افزايش قلمرو فضايي )توسعه پيراموني( كمتر از يك فرايند برنامه‌ریزی‌شده تبعيت می‌کنند ، در نتیجه بسیاری از ظرفیت‌ها و قابليت هاي مؤثر در رشد موزون و متناسب شهری از جمله سطوح ميان¬افزاي شهري و توسعه از درون ( توسعه درونی ) مورد توجه قرار نگرفته‌اند. از طرفی توسعه شهری با عرصه های ناکارآمد و فرسوده مواجه است که نیازمند اتخاذ سیاستی مناسب در این بخش می باشد . مرمت شهری ، به عنوان شیوه ای برای بازگرداندن تعادل در کارکرد درونی شهر و به منظور تداوم بخشی به ارزش های حاکم بر بافت های شهری مراد شده است. با رخداد رشد شتابان در کلان شهرهای ایران ، بافت های تاریخی و سکونت گاه های کهن مورد تهدید قرار گرفتند و نیاز به مرمت شهری و بازآفرینی بافت های قدیمی بیش از گذشته احساس شد .
توسعه شهری با توجه به دو رویکرد توسعه درونی و مرمت شهری بافت های فرسوده ، سعی در احیا و بازگرداندن حیات شهری به عرصه های ناکارآمد اشته است ، در جهت تسهیل این روند و توجه به پیوند بافت های قدیمی با توسعه شهری برنامه ریزی و اجرای پروژه های محرک توسعه به عنوان یکی از راهبردهای بکار گرفته شده جهت فراهم کردن بسترهای لازم برای حضور ساکنان و مالکان مورد توجه قرار گرفت .به استناد تجارب و نتایج حاصل از اقدامات گذشته ، پروژه های محرک توسعه را می توان در چهار گروه دسته بندی کرد :
• ارتقا زیرساخت ها ،شبکه معابر و تجهیز و گسترش فضاهای عمومی
• توسعه و تامین خدمات شهری- محله ای
• باز زنده سازی مجموعه ها
• الگوسازی
راهبردهای فوق علاوه بر ایجاد سرزندگی در قلمرو عمومی بافت ، مشوق و محرک مناسبی برای حضور مردم در این فرایند هستند.