عدم توجه به بنیادهای پایداری در معماری سنتی ایران و عوامل گوناگون موثر بر آن،پیکری فرسوده و ناپایدار از بافت شهری به جای گزارده است.بدون شک پیشرفت تکنولوژی ضرورتی است که از آن نمی¬توان چشم پوشید، ولی این عامل نباید ارزش¬های ما را خصوصا در زمینه پایداری محیط زیست دستخوش مخاطره نماید. در همین راستا می¬بایست راهکارهای فراموش شده در طراحی پایدار شناسایی شده و با به روز نمودن آن¬ها با توجه به تکنولوژی¬های موجود، از آن¬ها در طراحی ساختمان¬هایی پایدار استفاده نمود.
سکنی¬گزینی انسان در نواحی کویری، جز در پرتو بهره¬برداری هوشمندانه از مواهب طبیعی و تعدیل و تلطیف نمودن شرایط سخت و آب و هوایی این مناطق میسر نبوده است. با توجه به این¬که معماری سنتی ایران در مناطق گرم و خشک دارای پشتوانه¬ای غنی از جنبه¬های گوناگون پایداری است؛ بررسی این ویژگی¬ها می¬تواند در خدمت برنامه¬ریزی، طراحی و مردمی نمودن محیط زندگی امروز قرار گیرد.
بنابراین در این مقاله سعی شده است تا با مطالعه ویژگی¬های معماری سنتی در اقلیم گرم و خشک از نظر پایداری و با توجه به نکات مثبت و قابل تطبیق شیوه¬ی زندگی امروزی و با بهره¬گیری از مزایای تکنولوژی در طراحی با در نظر داشتن معماری سنتی، فرصتی فراهم شود که در ادامه¬ی روند مذکور و در تطبیق و ترکیب آن با شرایط زمانی حال در راستای مدیریت و بهینه¬سازی انرژی گام¬های بیشتری برداشته شود.