از مباحث اصلی در توسعه شهری پایدار، پیش نیاز بودن توسعه محلی برای توسعه ملی است که در این نوع توسعه ، مردم و محیط زیست، محور اصلی برنامه ریزی هستند . شبکه های حمل و نقل به عنوان مهم ترین عامل توسعه شهری ، در سطح شهر همانند "کانون های رشد" عمل کرده و تاثیر بسزایی در اصلاح و تحریک فضاهای پیرامونی خویش ایفا می نمایند . در این میان پیاده راه ها به عنوان بستر شکل گیری توسعه محلی پایدار ، نقش مهمی در تقویت رابطه اجتماعی شهروندان و ارتقاء کیفی محیط زیست شهری بر عهده دارد که می تواند تکمیل کننده چرخه حمل و نقل پایدار باشد و از جنبه های مختلف کالبدی، اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی سبب توسعه پایدار شهرها گردد.
در پژوهش پیش رو با بررسی و تبیین جایگاه پیاده محوری در سیستم حمل و نقل عمومی به مطالعه پیشینه تحقیق در جهان و ایران پرداخته و پس از تشریح ادبیات موضوع ، تعریف مفاهیم اصلی پژوهش و تجزیه و تحلیل آن ها، در نهایت نتایج پژوهش در قالب راهبردهای عملیاتی ، جهت برنامه ریزی پیاده مداری در سیتم حمل و نقل پایدار ارائه می گردد.