توسعه جریانی چند بعدی است که مستلزم تغییرات اساسی در ساخت اجتماعی، طرز تـلقـّی، باورهای عامه ی مردم و نهادهای ملی و نیز تسریع رشد اقتصادی، کاهش نابرابری ها و ریشه کردن فقر است. به بیانی دیگر توسعه به معنای ارتقای مستمر کل جامعه و نظم اجتماعی به سوی زندگی بهتر است. این مفهوم تاثیرات فراوانی را بر بخش های مختلف سیاسی، اقتصادی اجتماعی، فرهنگی و حتی زیست محیطی دارد. توسعه این توانایی را دارد که با بهبود شرايط اقتصادي و اجتماعي، پايداري محيط‌زيست را نيز تضمين كند. البته بايد توجه داشت كه توسعه پايدار زماني محقق خواهد شد كه تمام مؤلفه‌هاي آن از جمله مؤلفه محيط زيست، از بدو شروع برنامه‌ها و سياست‌ها در فرآيند توسعه، قرار گيرند. پايداري محيطي به معني حفظ سرمايه طبيعي است كه ايجاب مي كند ما انسان ها در مصرف مواد تجديد شونده و در مصرف آب و منابع انرژي حد و اندازه را رعايت كرده و بيشتر از آنچه كه سيستم هاي طبيعي مي توانند فراهم کنند مصرف نكنيم. همچنین به ياد داشته باشيم كه نسبت مصرف ما از منابع يكبار مصرف بيشتر از نسبتي نباشد كه منابع پايدار تجديد شونده نتواند آن را جبران كند. بنابراین می توان گفت توجه موضوع توسعه و اثرات آن بر بخش های مختلف و به خصوص پایداری محیط زیست بسیار مهم و ضروری است. به همین منظور مطالعه حاضر در تلاش تا به بررسی عملکرد توسعه بر پایداری محیط زیست در ایران پرداخته و ابعاد مختلف آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.