انسان همواره در طول تاریخ سعی می نماید به منظور ایجاد سرپناه ی امن برای سکونت، آن را با محیط پیرامون خود هماهنگ سازد تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامۀ حیات خویش ایجاد کند و درحقیقت شر ایط جغرافیایی، اقلیمی نیز در شکل گیری این فضای زیست، دخالت مستقیمی دارد. در ایران به علت دارا بودن ، چهار اقلیم متفاوت گرم ومرطوب، گرم و خشک، معتدل و مرطوب و سرد، معماری های متفاوتی( به ویژه در شکل دهی فضاهای معماری) هماهنگ با اقلیم بوجود آمده که در چنین فضاهای ساخته شده ای، به کارگیری مصالح بومی که کمترین تأثیر نامطلوب برمحیط را دارند و همچنین کاهش میزان انرژی مصرفی با استفاده از مصالح محلی، موجب پایداری محیط- زیست و افزایش دوام بناها گردیده اند. از این رو در این مبحث، سعی برآن است تا بتوانیم معماری بومی ایران را در اقلیمهای متفاوت باتوجه به پایداری محیط و صرفه جویی در مصرف انرژی بررسی نموده و معایب معماری جدید در هر اقلیم را از نظر مواردی همچو ن به کارگیری مصالح ناهماهنگ با شر ایط منطقه، طراحی نامناسب بنا ، عدم صرفه جویی در مصرف انرژی و تخریب محیط به صورت اجمالی مورد ارزیابی قرار دهیم . در انتها به جمع بندی و ارائه راهبردهایی در صرفه- جویی انرژی در ساختمان باتوجه به فنآوری جدید می پردازیم.