اگر به روند شكل¬گيرى سكونتگاه¬هاى روستايى در گذشته نگاهى داشته باشيم خواهيم فهميد كه يك روند ارگانيك در ايجاد سكونتگاه¬ها وجود داشته است، معماری سنتی منبع غنی است که پتانسیل قابل توجهی به ما در فهم و طراحی و ساخت پایدار دارد. ساختمان¬های بومی از مصالح محلی در دسترس ساخته¬شده¬اند و به طبیعت احترام می¬گذارند، از آنجا که معماری پایدار نیز زندگی در طبیعت و با طبیعت است تا حدی بر اصول معماری بومی منطبق است. مخصوصاَ در مساکن سنتی روستایی شمال کشور، که ظاهری متفاوت از دیگر نقاط دارد، اقتباس ساده از طبیعت و جغرافیای منطقه نمایان بوده و پاسخگوی نیاز¬های اساسی مردمانی است که فعالیت¬های اقتصادی و فرهنگ زیستی آنان متفاوت با دیگر نقاط ایران می¬باشد. اما در دهه¬هاى اخير توسعه و ايجاد مسكن روستايى توسط سازمانهاى مربوط، فاقد رويكرد پايدارى بوده است، زيرا سازه هاى معمارى به دليل عدم توجه به محيط، پتانسيل¬هاى موجود و مؤلفه¬هاى معمارى پايدار، ناتوان از پاسخگويى مطلوب مردمان جامعه است.
مقاله پیش¬رو به معرفي معماری پایدار و بیان الگوهای آن می¬پردازد، آنگاه با نگاه و مقایسه¬ی معماری گذشته و کنونی¬ روستاهای شمال ایران، راهبردهایی برای بهبود وضعیت مساکن روستایی در جهت رسیدن به معماری پایدار، با استفاده از معماری بومی بیان کرده¬است. نتایج نشان داده¬است، که با توجه به اینکه معماری پایدار منطبق بر اصول معماری بومی می¬باشد و از آنجا که قدمت معماری بومی در روستاها بسیار زیاد است، بنابراین قابلیت¬های زیادی برای ساخت مساکن پایدار در صنعت ساختمان سازی شمال ایران وجود دارد.