معماري بومي گيلان،كه با تأثرازعوامل محيطي واجتماعي وزاييده¬ي كنش و واكنش متقابل انسان و طبيعت پيرامون آن بوده است. اين ويژگي ارزشمند موجب شده تا معماري پاسخگوبه نيازهاي رفتاري واقليمي، با تكيه برمصالح منطقه¬اي وامكانات طبيعي ساخت درمنطقه، شكل پذيرد و به تبع تفاوتهاي شرايط زيست محيطي، معماري تبلوريافته در اين منطقه متفاوت ازسايرنقاط ايران باشد. اما با شروع عصر جديد وامكان حمل مصالح ساختماني به فواصل دور و نيز شيوع سبك ساخت وسازبي هويت فعلي،كليه ساخت و سازها درتمامي نقاط به سمت يكسان شدن پيش رفته است. به گونه¬اي كه نماي اغلب قريب به اتفاق شهرها وحتي روستاههاي ايران به هم شبيه شدند وحالا باديدن تصوير يا نمايي ازيك شهريا روستا به سختي مي¬توان محل آن راحدس زد.معماران گذشته ما با هويت خود زندگي كرده¬اندوناگزيراين هويت درآثارآنها جاودانه گشته است. براين اساس شاخص فقدان معماري باهويت، ناآگاهي ازميراث گذشتگان وتوانايي هاي فرهنگي خود ودرنتيجه بيزاري ازآن،گرايش به فرهنگ معماري بيگانه راتوسعه مي¬دهد. لذا در روزگاري كه هويت گيلاني به فراموشي سپرده مي شود،توجه به معماری سنتی گیلان كه با غنای فرم، برتجربه گرانبهای گذشتگان تکیه داشته وبر مبنای نیازها و هماهنگ با عوامل محیطی( اکولوژیک )پدید آمده امري ضروري است. به همين منظورمقاله¬ی حاضر براساس روش تحقيق توصيفي و تحليلي و بر پايه مطالعات و يافته¬هاي كتابخانه¬اي، اسنادي برای بررسی مطالب تهيه شده است و هدف ازآن بررسي بناهاي بومي گيلان وتأثيرآن درهويت بخشيدن ومناسب¬سازي بناهاي معاصر است که دراين مقاله ابتدابه معرفی هويت، معماري بناهاي مسكوني گيلان وسپس به شناخت عواملی مانند ظهورمعماري مدرن ورشدجمعيت و...كه بی¬هویتی را در معماری را به وجود آورده پرداخته شده است. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي¬دهد،كه اگرچه صنعت ساختمان سازی درگيلان در سالهای اخیر از رشد چشمگیری درابعاد مختلف کمی و کیفی برخوردار و جلوه¬های بدیع و در عین حال منحصربفردی را به تصویرکشیده اما گسستن ازارزشها، تاريخ وفرهنگ باعث ازميان رفتن معماري نظام يافته بازندگي مردم شده و معماري معاصر در ميان گذشته وآينده معلق است بنابراين معماري وساختمان سازي آن بايد مطابق با هويت واصالت وسنتهاي غني گيلان زمين باشد كه دربرگيرنده تمام اين ابعاد است.