عبارت زندگی پیاده در شهر، عبارتی بس غریب است که متاسفانه سالیان درازی است در ایران معنا و مفهوم خود را از دست داده است. عدم توجه به ویژگیهای حرکتی نابینایان ، معلولان و کودکان ، عدم وجود مقررات ساختمانی برای کارگاههای فعال از سوی سازمانهای ذیربط جهت منع ایجاد سد معبر در پیاده رو ها، عدم توجه به نحوه طراحی معابر پیاده از نظر نحوه قرارگیری تاسیسات برقی و پستهای مخابراتی، عدم استفاده مناسب از مصالح متنوع حسی جهت عبور نابینایان، عدم انتخاب عرض مناسب جهت عبور معلولین و کودکان(بالاخص با کالسکه) و ... از جمله معضلات موجود در معابرشهری ایران به خصوص تهران است که هر عابر پیاده ای را جهت ادامه مسیر، به حضور در مسیر سواره تشویق می نماید. این مقاله برآن است تا با بررسی تطبیقی پیاده روهای ایران و شهرهای موفق اروپا در امر احترام به عابر پیاده، به ارائه راهکارهای ساده و کاربردی جهت بهبود زندگی پیاده در شهر بپردازد. شیوه پژوهش در این مقاله از نوع کتابخانه ای و مشاهدات میدانی نویسندگان مقاله از شهرهای ایران و اروپا می باشد.