امروزه با توجه به حصول روش هاي نو در فن ساخت وتولید مصالح جدید ، پیشرفت هاي قابل توجهی در عرصه بیمارستان سازی صورت گرفته است. با این وجود از میان طیف وسیع، یکسري از مصالح داراي ویژگی ها و برتري هایی نسبت به سایر گزینه ها است. این قبیل از مصالح ساختمانی، پا را از صرفه جویی در مصرف انرژي که یکی از مقوله هاي مهم در عرصه بیمارستان سازي است فراتر نهاده و به مرحله تولید انرژي نائل شده است. علاوه بر این دارا بودن برخی از ویژگی هاي دیگر همچون ایفاي نقش در قالب عناصر معماري – تأسیساتی به طور همزمان، الحاقی نبودن و قابلیت های، قابل توجه دیگر باعث متمایز شدن این مصالح نسبت به سایر مصالح ساختمانی گردیده است. تایل های فتوولتائیک از جمله این مصالح می باشند که از اين رو محل استفاده تايل هاي فتوولتائيك، غالباً جداره هاي بيروني و سطوح خارجي بام ساختمان مي باشد. لذا اين عناصر تأسيساتي تأثير قابل توجهي بر مشخصه هاي فرم معماري از خود به جا مي گذارند. در اين شرايط، همسازي ميان عناصر معماري و تأسيساتي به منظور دستيابي به كليت واحد، يكي از مهمترين مسائل پيش روي مهندسين معماري و طراحان سيستم فتوولتائيك مي باشد. هرچند كه مقوله انرژي در ساختمان مسئله اي با پيشينه اي تاريخي است و بسياري از معماران ما در دوران شكوفايي معماري سنتي، تمهيدات قابل توجهي را در اين راستا انديشيده اند، با اين حال تكنولوژي سلول هاي فتوولتائيك با ورود مستقيم خود در عناصر معماري، اخيراً افق هاي تازه اي را پيش روي معماران و مهندسان اين حوزه قرار داده است. با توجه با اين كه منبع تغذيه سلول هاي فتوولتائيك نور خورشيد مي باشد، لذا محل قرارگيري سلول ها، جداره هايي از ساختمان بیمارستان است كه زمينه مناسبي براي تابش مستقيم نور خورشيد دارا باشند. مقاله پيش رو با نقد و بررسي ميزان موفقيت طراحان عرصه معماري و تكنولوژي فتوولتائيك در ايجاد وحدت ميان عناصر شكل دهنده كليت معماري، به بررسي زمينه هاي گسترش همسازي اجزاي معماري و تأسيساتي به واسطه سيستم فتوولتائيك مي پردازد.