نگراني هاي بشر در زمينه ي محيط زيست در ابعاد ملي و جهاني زماني مشهود گرديد که با توسعه صنعتي، استفاده از منابع تجديد پذير رو به فزوني نهاد و باعث تخريب و آلودگي هاي زيست محيطي گرديد. امروزه حتي خوش بين ترين جوامع نيز نمي توانند متوقع باشند که محيط زيست دست نخورده و بکر باقي بماند زيرا رشد شديد جمعيت، نيازها و ملزماتي را خواستار است که از طريق توسعه صنعتي و مکانيزه شدن پاسخگو مي باشد. ليکن تقليل آلودگي ها و کاهش اثرات تخريبي آن در حدي معقول و در روند توسعه پايدار همراه با استفاده از تکنولوژي هاي متعادل و منطبق با پايداري، مي تواند تضمين کننده رشد، سلامت و بقاي حال و آينده موجودات زنده باشد. از اينرو بر ماست که از طرق مختلف منجمله مديريت صحيح، شناخت قوانين محيط زيست و به کارگيري انرژي هاي نو(انرژي خورشيدي)، معماري پايدار را توسعه دهيم. در مقاله پيش رو روش تحقيق، به صورت توصيفي – تحليلي و به صورت مقايسه اي و بر مبناي مطالعات کتابخانه اي، کتاب ها و اسناد موجود در اين زمينه استوار مي باشد و به مواردي همچون طراحي بهينه اماکن با استفاده از انرژي هاي رايگان طبيعت نظير انرژي خورشيدو ...به کارگيري مصالحي که اتلاف انرژي را در اقليم هاي مختلف به حداقل برساند و تلفيق فن آوريهاي نو و سنتي اشاره مي شود وآفرينش يک معماري نوين هماهنگ با توسعه پايدار مد نظر است.