معماری ایران، سند معتبر مردم در این سرزمین از زمان های بسیار دور می باشد. معماری ایران از آغاز تاریخ مدون ما، در واقع گشاینده شاه راهی به قلب تمدن دیرینه این سرزمین است. نخستین سلسله حکومت ایران سلسله ماد بود که بخشی از هستی خود را در بنا و آثاری که آفریده، بر جای گذاشته است. در تمدن سیلک نمونه هایی از رنگ آمیزی دیوارها مربوط به هزاره پنجم پیش از میلاد به دست آمده است. ایرانیان پیش از رواج کاشی کاری بناهای خود را با نقاشی و رنگ تزیین می کردند. البته این نقاشی و رنگ معمولاً از گل و بوته، منظره و از این گونه موضوعات تجاوز نمی کرد. نقاشی روی دیوار تا حدود قرن چهارم هجری در کنار رقبای دیگر دوام یافت تا اینکه با ظهور جلا و صیقل و نقوش کاشی رفته رفته جایگاه پیشین خود را از دست داد. در این مقاله ، قصد بر آن است، تا اهمیت رنگ و نقاشی در معماری را از عصر باستان تا بعد اسلام در ایران به طور اجمال بررسی نموده و با استدلال های علمی، این اصل فراموش شده را به جایگاه اصلی خودش رهنمون باشیم.