امروزه زندگی مدرن و شهرنشینی سبب کم رنگ شدن تعاملات اجتماعی و کاهش میزان شرکت پذیری افراد در فعالیت های اجتماعی شده است و این امر منجر به بوجود آمدن مشکلات جبران ناپذیری در جوامع امروز ما شده است. با توجه به بحران های اجتماعی و فرهنگی موجود در عرصه های عمومی شهرهای معاصر ایران، ضرورت پرداختن به مقوله ی هویت در فضاهای جمعی به خصوص در مجتمع های مسکونی که جزو جدایی ناپذیر شهرهای معاصرمان شده اند را دو چندان می نماید. هدف این پژوهش بررسی اصول زیبایی شناسی در فضاهای جمعی مجتمع های مسکونی بی هویت امروز و مقایسه ی آن با مراکز محله و فضاهای مکث در بافت شهری سنتی ایران می باشد. فرضیه ی پژوهش بر این باور است که با همسویی مفاهیم زیبایی شناسی، می توان هویت گمشده ی مسکن ایرانی را تا حدود بسیار زیادی به آن بازگرداند. از نتایج به دست آمده می توان به این باور رسید که برای بهبود وضعیت موجود فضاهای عمومی مجتمع های مسکونی و افزایش تعاملات اجتماعی، توجه به الگوهای بومی محلات در بافت شهری سنتی این سرزمین بسیار ضرورت دارد.
روش تحقیق توصیفی_تطبیقی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی می باشد.