هر اثر تاریخی در آغاز، مصنوعی انسانی است که به منظور پاسخ‌گویی به یک نیاز ساخته شده و بدین سبب در ذات خود ارزش عملکردی داشته و به نحوی انسان را منتفع می¬کرده است. گذشت زمان شرایط متفاوتی را ایجاد و به صورت مختلف عملکرد اولیه¬ی آن را دست¬خوش تغییر می¬کند.
احصای مصنوع انسانی به منزله¬ی اثر تاریخی مستلزم گذشت زمان است. اثر تاریخی پس از پیدایش در گذر زمان، به منزله¬ی مصنوعی انسانی به زندگی انسانه¬ای معاصرش وارد می¬شود و با آنان در مقام مخاطبان و کاربرانش هم¬زیستی می¬کند.
باید ضمن پرداختن به بحث مرمت و حفاظت، توجه ویژه¬ای به باززنده¬سازی اثر و احیای آن داشت.
احیای حقیقی به دنبال تداوم حیات بناهای تاریخی در تمام وجوه و ابعاد است؛ اما پرسش این است که ماهیت تداوم حیات در بناهای تاریخی از چه جنسی باید باشد و چه ابزار و لوازمی می¬طلبد؟
روش تحقیق، مطالعه¬ی کتابخانه¬ای با استناد به مطالب مندرج در کتب، مقالات و اسناد معتبر، همچنین مطالعه موردی از تجارب تجدید حیات بناها در کشورهای انگلستان، فرانسه و ایتالیا است.
این مطالعه نشان می¬دهد که در رویکرد نوین حفاظت، جامع¬نگری در توجه به ارزش¬ها و هم¬چنین توجه به محیط تاریخی به عنوان یک ثروت اقتصادی و اجتماعی، و نیز یک منبع فرهنگی عظیم به¬ عنوان اصول محوری مطرح¬اند.
و در نهایت با تکیه بر اساس سنت، می¬توان اصالت اثر را حفظ کرد و ارزش¬های روز و نیازهای معاصر را به گونه¬ای در احیای اثر گنجانید (روش ساختارزدایی) که ضامن تداوم حیات آن باشد.