نوشهرسازی (CNU) از جمله جریان هایی است که در قالب نگرش پسامدرن و خصوصاً شهرسازی انسانگرا قرار می گیرد. این جنبش پاسخی است در جهت رفع مشکلاتی از قبیل زوال و فرسودگی مراکز شهری و گسترش افقی شهرها و همچنین تلاشی است در راستای احیای هویت و حیات اجتماعی در سطح شهر پس از دوران مدرن. نوشهرسازی معتقد است بازگشت به الگوی محلات سنتی یکی از اصلی ترین راهکارها در جهت ایجاد شهر پایدار و انسانگرا می باشد. این مقاله می کوشد که با تبیین اصول پیشنهادی جنبش مزبور پیرامون چگونگی انتظام محلات شهری در ابعاد مختلف، و پس از بررسی ویژگی ها و سازوکارهای محلات سنتی در شهر ایرانی، در چارچوب یک ماتریس به سنجش میزان انطباق هر یک از شاخصه های پیشنهادی رویکرد نوشهرسازی با خصوصیات و سازوکار محلات فوق بپردازد. در واقع هدف اصلی مقاله حاضر، تدقیق اصول پیشنهادی جنبش نوشهرسازی با کاربستی است که در تقابل با ارزش ها، مفاهیم و ویژگی های شهرسازی سنتی ایرانی قرار نگیرد. این مقاله از لحاظ هدف، در زمره پژوهش های کاربردی و همچنین به لحاظ روش و ماهیت در ردیف پژوهش های همبستگی قرار می گیرد. جمع آوری اطلاعات بر اساس روش مطالعه اسنادی و کتابخانه ای بوده است. نتایج بررسی های صورت گرفته حاکی از این حقیقت است که اصول جنبش نوشهرسازی با اندکی تغییر –به جز معدودی از موارد- می تواند با شرایط و مقتضیات شهر سنتی ایرانی سازگار شده و به عنوان کاربستی مفید در راستای ارتقای کیفیت زیست و سکونت در شهر ایرانی بکار گرفته شود.