مفهوم پايداری در دهه ۱۹۷۰ ميلادی، نتيجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محيط زيست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی میباشد. يکی از مهمترين اهداف توسعه پايدار، حفظ طبيعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پايدار در حوزه محيط ساخته شده، معماری پايدار ناميده میشود. آنچه که در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رويکرد معماری پايدار نسبت به مسائل محيطی است؛ هر چند که جدا کردن اين موضوع از ساير جنبه های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، کاری دشوار است.
با اينکه نتايج بحرا نهای امروزی به خوبی شناسايی شده اند ولی بسياری از را ه حلهای ارائه شده نسبت به مشکلات محيطی در معماری پايدار، به نظر ناکارآمد و ناقص می آيند. چرا که با وجود ارائه را ه حلهايی که در جهت رفع مشکلات محيطی بر می آيد، اما رويکرد آنها نسبت به طبيعت همچنان گسسته است و ارزش هميشگی طبيعت احيا نشده باقی میماند. نگاه انسان نسبت به طبيعت، همان جهان بينی يا بينش او میباشد که در روش و مشی او منعکس میگردد. لذا ابهامها و نواقص تئوريکی که در مفهوم معماری پايدار وجود دارند، میتوانند مانع مهمی در جهت حفظ محيط زيست باشند.
هدف اين تحقيق، جستجوی نظريه های زيست محيطی توسعه پايدار و معماری پايدار میباشد که در نهايت در مقايسه با برخی از نگرشها و ديدگا هها نسبت به طبيعت قرار میگيرد تا نواقص آن تکميل گردد. به اين ترتيب اين مقاله ابتدا به اهداف توسعه پايدار و معماری پايدار میپردازد و را هکارهای آن را ارائه مینمايد تا نواقص آن را دريافته و خط مشی کاملتری را پيشنهاد دهد.
روش اين پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رويکردی توصيفی دارد. نتايج به دست آمده از اين پژوهش با هدف معماری پايدار به اصلاح رابطه انسان، طبيعت و معماری میپردازد.