يكي از آرزوهاي ديرينه بشر، دستيابي به آن نوع شيوه زيست بوده است كه، زندگي او را با بهروزي و كاميابي قرين سازد .انديشه آرمانشهري، آن بخش از انديشه است كه در طول تاريخ، راه هاي تحقق اين آرزو را بررسي كرده است. آرمانشهر، مدينه فاضله، جامعه توحيدي يا يوتوپيا جامعه اي است آرماني، كه درآنجا زندگاني مردم، كامل و قرين رستگاري است. تاريخ زندگي بشري گواه آن است كه سوداي نيل به سعادت فردي و اجتماعي و جامعه اي عاري از كاستي، همواره ذهن انديشمندان و فلاسفه را به خود مشغول داشته و با تولد انديشه در انسان همراه بوده است. چنين انساني در آرزوي داشتن جامعه اي عاري از پليدي، خشونت وخودخواهي ها و همراه با رفاه و آسايش، همواره در تكاپو بوده و چاره ها انديشيده است، زيرا آدمي همواره مقهور اميال خودخواهانه خود بوده و ا ين امر دوراني تيره و فلاكت بار را برا ي او به ارمغان آورده است. لذا سوداي ساختن جامعه اي بسامان و يك آرمانشهر پاسخي است به چنين وضعيتي كه فیلسوف را مشغول خود ساخته، تا جايگزين مناسبي براي وضعيت فعلي خويش فراهم آورد و اگر همين وضعيت طبيعي برايش آن آرمان مطلوب بود ،دیگر معنا نداشت به دنبال يك آرمانشهر باشد.
شهر آرمانی اسلام و شهری که انديشمندانی بزرگ چون فارابی، اخوان الصفا، سهروردی، ابن رشد، خواجه نصيرالدين طوسی، نظامی گنجوی و ابن خلدون در انديشه ی سياسی خود، از آن سخن گفته اند، می تواند در کنار حقيقت اعتقادی و ايمان واقعی به اسلام، معياری برای ارزيابی دعاوی کسانی باشد که سخن از شهر اسلامی می گويند.آرمان شهر اسلامی در پی ترسيم رابطه ی انسان با خدا، اجتماع، محيط و خود فرد می باشد و روابط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را مورد توجه قرار می دهد. هم به ساختار شهر توجه دارد، هم اهميت حيات معنوی هماهنگ با خلقت را به تصوير می کشد و به ورای ظاهر شهر، شکل و چهره آن می رود تا به روح و معنا و جوهر آن دست يابد.