این پژوهش سعی بر آن دارد تا با بررسی نقش متقابل معماری و اقلیم براساس بازخوانی معماری بومی و پایدار در اقلیم گرم و خشک(نمونه موردی بافت قدیمی شهر سیرجان)بپردازد. معماري بومي يا سرزميني, مي تواند به هر نوع معماري كه به يك مكان خاص تعلق داشته باشد, گفته شود. اين مي تواند معماري ساختمان هاي ساده روستايي – شهري تا ساختمان هاي بزرگ و حتي بناهاي يادماني را دربرگيرد. معماري بومي كه به دور از تخصص ها تحقق ميابد, جوابگويي به نيازهاي يك جامعه را در ارتباط با عوامل طبيعي و خواسته هاي معنوي انسان ها عهده دار است, زيرا با مشاركت آنان, در تدبير و در اجرا زاده مي شود و از زندگي روزمره آنان الهام مي گيرد و به دور از خودنمايي و برون آرايي, استقرار ميابد. از اين رو, معماري بومي, بدون دارا بودن سبك و به دور از فرم و "مدل" خاص, خصيصه بديهه ساز بودن را حفظ كرده است. به همين لحاظ , مصنوعات و معماري بومي را در مواجهه با سرزمين هاي ناشناخته, در پيوندي مرموز, مانوس و قابل فهم درمي یابيم.انقلاب صنعتی و پیشرفت تکنولوژی همراه با خود بحران تغییر آب و هوا و اقلیم را به جهان عرضه کرد که امروزه دامان اقصی نقاط جهان را گرفته و موجب ایجاد عکس العملهایی نیز در این زمینه از جمله بحث توسعه پایدار شده است که در معماری تحت عنوان معماری پایدار عنوان شده است ..در این نوشتار سعی بر آن است تا با بررسی نقش متقابل معماری و اقلیم براساس بازخوانی معماری بومی و پایدار در اقلیم گرم و خشک ،که خود یکی از دلایل پایداری در این مناطق بوده است نتایجی در جهت بهبود و احیاء کالبد و کارکرد معماری این منطقه از ایران ارائه شود.روش تحقیق در این پژوهش نوعی روش اسنادی ( تحلیل اسناد بر اساس متون، نقشه ها و تصاویر ) به همراه برداشت میدانی می باشد.