محله نماد پایداری سکونت است. روابط همسایگی و پپیوند های محلی، مبنا و اساس مشارکت اجتماعی در سکونتگاه های انسانی است. اما امروزه در محلات شهری، دیگر کمتر نشانی از سال های گذشته(تعامل، روابط و مشارکت اجتماعی) یافت می شود و تغییراتی که آرام آرام صورت گرفته است امکان تعامل اجتماعی دراهالی محله را روز به روز کم رنگ تر ساخته است واین درحالی است که محلات پایدار بایستی به لحاظ کالبدی رضایت بخش بوده و از منظر خدمات شهری همچون حمل و نقل و دسترسی، مشکلات کمتری داشته، از منظر اجتماعی کارکرد خوبی به خود اختصاص داده و از انسجام اجتماعی و ارتباط خوبی در راستای رفع مشکلات محله بهره مند باشند و بسترساز وقایع وخاطرات جمعی گردند.اما شبکه های ارتباطی و نوسازی های جدید شهری، کارکرد محله های تاریخی را از هم گسیخته و تبعات اجتماعی جبران ناپذیری را به محله های کهن تحمیل کرده و کاهش کارایی محله ها در پاسخ دهی به نیاز های ساکنین را منجرگردیده است. لذا توجه به ارزش های بوم شناسانه، تداوم حیات و رونق زندگی در محله های مسکونی، اهمیت یافته ونیاز ساکنین به اثرات اجتماعی این پایداری امری ضروری می نماید. و عدم توجه به این نیاز ها اثرات بلند مدت را در بر خواهد داشت. بنابراین پژوهش حاضر به برسی مولفه های موثر در توسعه محله های پایدار می پردازد تا در کاهش مشکلات اجتماعی، زیستی،روانی برای نسل های آینده اقدامی صورت پذیرد.