با بروز ضایعات زیست‏محیطی و کاهش سطح عمومی‏زندگی مردم به‏ویژه در جوامع‏ شهری طی یکی دو دهه های اخیر،رهیافت توسعه پایدار به‏عنوان موضوع روز دههء آخر قرن‏ بیستم از سوی سازمان ملل مطرح شد و به‏عنوان دستور کار قرن بیست‏ویکم در سطوح‏ بین ‏المللی،منطقه ‏ای و محلی تعیین گردید و اصل‏ پایداری در برنامه‏های توسعه به‏عنوان هدفی کلی مورد تأکید قرار می‏گیرد؛ هدفی که‏ نهایت ندارد و مستمر است. « توسعه پايدار» حالت تکاملی برنامه‏های توسعه است که با دیدی کل‏نگر و نیز با تأکید بر بینشی سیستمی سعی دارد یک رهیافت تعادل‏بخش را دنبال کند.در بیانیه ها ،کنفرانس ها،تحقیقات و مقالات و کتب موجود،تعاریف مختلفی در مورد توسعه پایدار ارائه شده است.تنوع موجود در این تعاریفنشان می دهد که هنوز یک مفهوم و تعریف جامع و مانع که قابل قبول برای همه باشد ،مطح نگردیده است.پايدار بدين معنا نيست كه هيچ چيزي تغيير ننمايد.افزایش جمعیت از سویی و گسترش شهرها با توجه به اصول توسعه پایدار شهری که امروزه ازمهمترین اصول حاکم بر تمامی جوانب زندگی بشری است ، مهمترین دغدغه های برنامه ریزان و مدیران شهری است که سعی در همسویی برنامه ها و طرح های شهری بر این اصول و ایجاد شهرهایی پایدار است.هرچند این برنامه ها با اختلاف نظرهای موجود و یا تضادهای نگرشی مدیران همراه است.