جدایی گزینی فضایی در شهرها از این واقعیت سرچشمه می‌گیرد که ساکنین شهرها از نظر درآمد، مذهب، نژاد، پایگاه اجتماعی-اقتصادی به دسته‌ها و گروه‌های گوناگون تقسیم می‌شوند. عوامل موثر بر جدايي گزيني¬ هاي فضايي می‌تواند به تمركز فقر در محله‌ها و در مواردي خاص، زاغه‌های مخروبه و بخش‌های فرسوده شهري بینجامد از این رو جدایی گزینی فضایی و پیامدهای آن ویژگی‌ها و شرایطی را بر شهرها تحمیل می‌کند که با توسعه پایدار مغایر بوده و توسعه پایدار را در شهرها با چالشی اساسی مواجه می¬سازد. بدین جهت هدف این پژوهش بررسی و تحلیل جدایی گزینی فضایی در شهرها به عنوان چالشی اساسی فرا روي توسعه پايدار شهري می¬باشد. برای انجام این پژوهش از روش توصیفی-تحلیلی استفاده شده و برگزیده‌ای از منابع مکتوب که مورد عمل و استناد است، تحلیل و بررسی شده است. بر اساس يافته¬هاي اين مطالعه، جدایی گزینی در شهرها که خود را در قالب حاشیه نشینی، محلات قومی و مذهبی، محلات فقیر و ثروتمند، زاغه نشینی، گتو نشینی و ... نشان می‌دهد. آثار و پیامدهای ناگواری مثل ايجاد نابهنجاری‌های اجتماعي، جرم، كاهش کنش متقابل افراد با يكديگر و ... را بر شهرها تحمیل می‌کند. این آثار و پیامدها، اثرات مخرب بسیار زیادي براي نسل‌های امروز و نسل‌های آتی به همراه خواهد داشت. آثار و پیامدهایی که در طول زمان تولید و بازتولید می‌شوند. در واقع به جرات می‌توان گفت که جدایی گزینی فضایی در شهرها هم علت و هم معلول اکثریت مشکلات و بحران‌های شهری در تمامی شهرهای جهان چه کمتر و چه بیشتر توسعه یافته می‌باشد.