مسیحیان از اقلیت های بزر گ دینی در دورۀ ساسانی به شمار می رفتند. با توجه به این که حکومت ساسانی بر بن مایه های آیین زردشتی استوار بود، مناسبات دربار ساسانی با مسیحیان، از جمله مباحث درخور توجه در دوران موردنظر، به شمار می رود که در مطالعات تاریخی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. از این رو، در پژوهش حاضر، ضمن مروری مختصر بر چگونگی ورود مسیحیت به ایران در دورۀ اشکانی و وتأثیر کلیساها برگسترش آن در عصر ساسانی وسیاست حکمرانان ساسانی در مناسبات با مسیحیان ایران بررسی می شود. بخش دیگری از این پژوهش به رسمیت یافتن مسیحیت در امپراتوری روم، استقلال کلیسای ایران از ساختار کلیسای روم، چگونگی اختلافات داخلی مسیحیان تا پایان دورۀ ساسانی و تأثیر این رخدادها بر روابط سیاسی حکومت ساسانی با امپراتور روم و همچنین مسیحیان ایران اختصاص دارد. در تدوین این نوشتار، علاوه بر مطالعه ترجمه های تحقیقات پژوهشگران خارجی و وقایع نگاران مسیحی قرون اولیه میلادی، چگونگی توصیف مناسبات دربار ساسانی با مسیحیان در آثار مورخان و نویسندگان قرون اولیه اسلامی، مورد توجه قرار گرفته است. روش مورد استفاده در این پژوهش تاریخی، تحلیل داده های جمع آوری شده از منابع مکتوب با رویکردی توصیفی_تحلیلی است.