بافتهاي قديمي شهرهاي ايران ، در دهه هاي اخير به دليل فقدان ديدگاه هاي روشن در خصوص اهداف، سياست ها و راه کارهاي اجرايي در زمينة مداخله و ساماندهي روند سريع فرسودگي را پيموده اند . بسياري از طرح هاي مرمتي که به صورت شتاب زده و در مقياس نسبتا وسيعي در اکثر شهرهاي کشور به اجرا در آمده ، علاوه بر مصرف کردن اراضي و زمين هايي که مي توانستند به نحو مناسب تري در خدمت توسعة شهري قرار گيرند ، نقش بسزايي را در تخلية چنين بافت هايي ايفا کردند . بافتهاي تاريخي در حال حاضر به علت فرسودگي ، فقدان تاسيسات و تجهيزات و ناتواني در پاسخ گويي به نيازهاي امروز زندگي ، با گريز جمعيت بومي ساکن و جايگزين شدن گروه هاي مهاجر ، روند رکود و تخريب را طي مي کنند و از چرخة توسعة شهري عقب مي مانند. در اين پژوهش که جستجويي است براي دست يابي به روش هاي اجرايي ممکن ، ضمن شناخت بافت مورد نظر و نقد و بررسي آن ، از طريق برشمردن نکات مثبت و قابل اتکا از يک سو و بررسي مسائل و مشکلات اين بافت از سوي ديگر ، مساله را مطرح مي کنيم و به ارائه راهکارهاي پيشنهادي مي پردازيم. در اين پژوهش پس از معرفي و شناخت مفصل و ظرفيت ها و پتانسيل ها و مستند نگاري آن ها به بررسی عناصر معماری پرداخته تا با شناخت کامل از موانع و مشکلات مجموعه با ارائه طرحي مناسب و درخور ارزشهاي مجموعه پرداخته شود . در اين پژوهش از تمامي شيوه هاي روش تحقيق استفاده شده اما بيشترين نتايج در سايه انجام مطالعات ميداني حاصل شده است.