بافت تاريخي شهرها جزئي از سرمايه ملي و فرهنگي كشور هستند كه نه تنها داراي ارزش زيباشناختي و جمعي و هويت بخشي شهرهاي ما بوده، بلكه محل سكونت و معيشت ميليون‌ها نفر نیز مي‌باشند. اين بافت‌ها داراي ويژگي‌هاي منفي چون آشفتگي سيما و منظر، عدم دسترسي مناسب، كمبود تأسيسات و تجهيزات شهري، آشفتگي در ساختار اقتصادي و اجتماعي، فرسودگي كالبدي ـ سازه‌اي و... است كه منجر به تخليه جمعيت زيادي از اين بافت‌ها شده است. رويكرد نوشهرگرايي بر ارزش هاي سنتي شهرها تكيه دارد. اصولش بر بازگشت به ساختار سنتي محلات است و به نظر مي رسد قادر است با توجه به ظرفيت هاي نوين اجتماعي، راهكارهاي موثري را در راستاي احياي بافتهاي كهن و رو به افول شهر ارايه دهد. در اين راستا، پژوهش حاضر تلاش دارد با هدف ارائه راهکارهایی در راستای استفاده از رويكرد نوشهرگرايي و تأكيد بر حفظ و احياي ارزشهاي بافت تاریخی، ارتقا عملكرد و افزايش كارايي بافت های فرسوده و بافت های تاریخی را افزایش دهد.