یکی از الزامات معماری در اقلیم گرم و خشک ایران، توجه به ایجاد مطلوبیت و آسایش حرارتی است. کم و ارزشمند بودن آب سبب شده است تا راهکارهای گوناگونی برای حصول به این هدف مورد استفاده قرار گیرد. یکی از این راهکارها ایجاد خرداقلیم در غالب حیاط، باغ و باغچه است. در خانه های سنتی ایرانی وجود این حیاط های مرکزی علاوه بر تعدیل دما، قابلیت های دیگری را نیز به فضا اضافه میکنند. در این پژوهش میزان تاثیر وجود خرداقلیم در افزایش "زندگی" و "حیات" در معماری مورد بررسی قرار میگیرد. این مطالعه از انواع پژوهش های کاربردی بوده، و از روش تفسیری – تاریخی (Expository Historic) و استدلال منطقی (Reasoning Logical) بهره برده است.
یافتن ویژگی هایی که به واسطه ی خرد اقلیم حیاط در خانه های سنتی ایرانی حضور داشته اند و استحاله ی آن در غالبی که در معماری امروز خانه نیز مورد استفاده باشد از نتایج این پژوهش است.