محله مجموعه ای از عوامل زنده و پویاست و اکثر تغییرات کالبدی درسطح محلی می تواند یک اثر گسترده بر زندگی روزانه و اجتماعی بگذارد.مسئله کنونی محله ها و درکل شهرهای سنتی ایران رها شدن اصول معماری محله ها، کوچ ساکنان آنها و توسعه یکنواخت با فرم های بیگانه و متضاد با شرایط محیطی و اقلیمی است. البته آنچه موجب شکل گیری محلات میشود تنها ابعاد کالبدی وجمعیتی نیست بلکه مسایلی از قبیل پیوندهای اجتماعی، فرهنگی و...یا عواملی ازقبیل بسترطبیعی شهر نیز دخیل اندو معماری محله نیز تأثیر بسزایی براین مسایل دارد.مهمترین دغدغه نوشتارحاضردستیابی به معیارهایی برای طراحی محلات معاصراست تا در طراحی افزون بر استفاده از دستاوردهای عصر مدرن از ویژگیهای ارزشی محله های سنتی نیز بهره برد یا راه حلی برای احیای الگوی محله دربافت های ازهم گسیخته شهرهای امروز ارائه گردد. در این راستا مقاله حاضر برآن است که ابتدا باکنکاشی درمراجع گوناگون ومرتبط با معماری پایدار و بررسی توصیفی- تحلیلی یکی از قدیمیترین محله های کاشان (محله پاقپان) از طریق مشاهده ، تحقیقات محلی و منابع موجود به بیان خصیصه های محله و نظام کالبدی- اجتماعی آن پرداخته، محاسن ومشکلات آن مشخص گردد و راهکار مناسبی در راستای دستیابی به محاسن وحل مشکلات ارائه شود. نتایج حاصل از محاسن موجود در معماری محله پاقپان منطبق بر معیارهای توسعه پایدار است و جهت رفع انتقادات ساکنین و مشکلات محله پیشنهادهایی ارائه گردیده است. امید است که راهکارها قابل تعمیم برای تمامی محلات شهرهای بافت کویری ایران باشد.