سال¬هاست که سخن از حفظ، احیاء و باز زنده¬سازی ارزش¬های گذشته است و همه¬ی صاحب نظران متفق القولند که حفظ ارزش-های اجتماعی و فرهنگی موجب هویت ملی است. اما از طرفی شناخت و پالایش ارزش¬های گذشته و برگزیدن بهترین آنها و تطبیق آن با شرایط مکانی و زمانی به طوری که منطبق با نیازهای جامعه¬ی امروز باشد نیز مسئله¬ای است که باید مدنظر قرار گیرد. از این گستره، معماری که از پراهمیت¬ترین عناصر ارزشی هر ملتی است، سهم بسزائی دارد. معماری سنتی سرشار از نکاتی است که ممکن است گاهی گوشه¬ای از آن کشف و مورد استفاده قرار گیرد. لذا بزرگترین ویژگی معماری سنتی، همه جانبه¬نگری و نکته سنجی¬های علمی، فنی و اجرائی در جهت ایستایی و پایداری غیرقابل تردید آن است. معماری پایدار یکی از مباحثی است که اخیراً مطرح شده و مورد توجه قرار گرفته است و راهکارهای بسیاری، توسط آن برای حل بحران¬های معاصر ارائه شده است؛ ولی همچنان مشکلاتی در سر راه ایجاد معماری پایدار وجود دارد. به نظر می¬رسد که با رفع موانع از طریق توجه به ارزش¬ها ویژگی¬های معماری سنتی، می¬توان آن را کامل نمود. چرا که توجه به آثار معماری سنتی، این بناها در زمان و مکان خود به خوبی با اهداف رویکرد پایداری، مطابقت می¬کردند. در این مقاله که مبتنی بر مطالعات کتابخانه¬ای است و رویکردی توصیفی- تحلیلی دارد سعی می¬شود که با نگرشی بر معماری پایدار، اصول و اهداف آن، به بازنگری اصول پایداری در معماری سنتی پرداخته شودتا بتوان راهکارهایی جهت حصول به معماری پابدار،با تکیه بر ارزش های معماری سنتی به دست آورد.