اقليم و معماري علمي است كه بوسيلة آن مي‌توان به راهكارهاي اصولي در جهت طراحي اقليمي مساكن دست يافت. با طراحي اقليمي مي‌توان از انرژيهاي طبيعي به نحو احسن استفاده كرد و جهت آسايش خود، آنها را مورد استفاده بيشتر قرار داد. فرم كالبدي ساختمان نقش بسيار مهمي را در ميزان تأثير شرايط اقليمي و وضعيت حرارتي ساختمانها دارد. فرم يك بنا با توجه به اقليم منطقه و دماي بحراني آن به انواع گوناگوني مي‌تواند باشد كه بايد بهترين نوع فرم ساختمان را با توجه به اصول طراحي اقليمي محل بكار گيريم. در اين تحقيق از روش ماهانی براي تعيين محدودة آسايش حرارتي انسان استفاده شده تا يك الگوي همساز و متناسب با اقليم منطقه سراب بدست آيد. نتایج حاصله نشان داد که ؛ در معماريهاي سنتي مصالحي را به كار مي‌بردند كه داراي ظرفيت حرارتي و مقاومت حرارتي بالا برخوردار بوده و مانع از ورود و خروج انرژي به داخل يا خارج بنا مي‌شود. ساختن ديوارهاي ضخيم – پنجره‌هاي دو جداره، رو به جنوب بودن محل استقرار ساختمانها بافت فشرده و پلان مربعي شكل ساختمانها، همه حاكي از اين است معماران آن زمان خانه‌هايي را مي‌ساختند كه بيشترين انطباق را با محيط در جهت آسايش حرارتي دارا بوده است. بر اساس شرايط بيوكليمايي سراب در فضاهاي داخلي ساختمان در طول روزهاي 8 ماه از سال سرد بوده و فقط 4 ماه از سال شرايط حرارتي مطلوب مي‌باشد اين در حالي است كه شبهاي تمامي ماههاي سال سرد مي‌باشد. با توجه به مشكل سرما، براي دريافت حداكثر انرژي خورشيدي، جهت جنوب شرقي با كشيدگي در راستاي شرقي، غربي همراه با بازشوهايي در جهت جنوب، مناسب‌ترين جهت تشخيص داده شد.