مکان یعنی جایی که ما به آن تعلق داریم و تنها با حضور انسان با معنا می شود و انسان نیز تنها با داشتن مکان با معنا خواهد شد و در این میان، حلقه اتصالی وجود دارد که به آن معنا نیست که هویت مکان لزوما تغییر کند یا از دست برود انسان میتواند هویت پرداز یک مکان و مکان می تواند دارای یک هویت انسان ساز باشد. لذا یکی از اصول لازم برای ادامه ی زندگی انسان وجود کانون های پایدار زندگی است، یعنی مکان هایی که هویت فرد را در طول زمان حفظ نماید. هویت مکان بخشی از هویت شخصی و بازتابی از وجوه اجتماعی و فرهنگی است. لذا فقدان هویت مکان و ابعاد آن در فضا مشکلاتی را در هویت فردی و میزان حضور افراد در فضا و خصوصیات کالبدی مکان ها به وجود می آورد و بدین سان به کاهش انواع فعالیت های اجتماعی در محیط و فضا منجر می شود. بر این اساس فضاهای معماری باید به گونه ای باشدکه ضمن ایجاد فضا های با هویت سبب ارتقاء هویت فردی و همچنین افزایش میزان حضور فرد و تعاملات اجتماعی آن ها گردد. بنابراین هدف پژوهش حاضر برسی هویت مکان و رابطه ی آن با هویت فردی است. نتایج مطالعات نشان می دهد تاثیر ابعاد اجتماعی، کالبدی و روانی هویت بر پیوند روانی با فضا نقش بارزی دارد و نتیجه ی چنین ارتباطی در ارتقای پیوند روانی فرد با محیط تاثیر گذار است و از طرف دیگر محیط های بی هویت ضمن ایجاد برش و عدم وابستگی در مکان و کاهش حضور فرد در فضا می شود.