ﻋﺸﺎﯾﺮ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﻧﻮع زﻧﺪﮔﯽ و ﺿﺮورتﻫﺎی زﯾﺴﺘﯽ، ﺳﮑﻮﻧﺖﮔﺎهﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎت وﯾﮋه دارﻧﺪ ﮐﻪ در هماهنگی ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽآنان اﺳﺖ. اﯾﻦ چادرﻫﺎ ﮐﻪ ﻃﯽ ﻗﺮنﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ و ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮﭘﻨﺎهﻫﺎی ﻋﺸﺎﯾﺮ ﻣﻄﺮح ﺑﻮده اﻧﺪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺳﻬﻮﻟﺖ در ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻦ، ﺑﺮداﺷﺘﻦ، تهیه کردن و ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞﮐﺎﻣﻼً ﺳﺎزﮔﺎر ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﯿﻮه زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﺳﺎزه بومی ﺳﮑﻮﻧﺖﮔﺎﻫﯽ ﭼﻬﺎرﻓﺼﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﺪك ﺗﻐﯿﯿﺮاتی، ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻓﺼﻮل مختلف ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯽﮔﺮداند و در آن ﻋﻼوه ﺑﺮ رﻋﺎﯾﺖ ﺷﺮاﯾﻂ ﻻزم ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ، ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی ﻫﻨﺮی ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻮﻋﯽ از ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ﺑﻮﻣﯽ اﺻﯿﻞ و اﺑﺘﮑﺎر را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﺬارد. در ﺗﻘﺴﯿﻢﺑﻨﺪی ﻓﻀﺎی داﺧﻠﯽ اﯾﻦ ﺳﮑﻮﻧﺖﮔﺎه بومی، از ﻓﻀﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺟﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪر رﻓتن فضا را ﺷﺎﻫﺪ هستیم. ﺗﻘﺴﯿﻢﺑﻨﺪی ﻓﻀﺎﻫای آن رﯾﺸﻪ در ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت، اﻋﺘﻘﺎدات و ﺑﺎورﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽاز ﺟﻤﻠﻪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﻣﺮدم دارد. این سازه از ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﻮم آورد و درﺗﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ زﯾﺴﺘﯽ ﺣﺎﮐﻢ به وجود آمده است و ﯾﮏ ﺳﺎزﮔﺎری با ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺸﻦ و ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺸﺎﯾﺮ دارد، که در بر دارنده اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﮐﺎﻣﻼً ﻫﺪفﮔﺮاﯾﺎﻧﻪ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ آﮔﺎﻫﯽ و ﺗﻔﮑﺮ اﺳﺖ. ﻣﻄﺎلعه ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﺳﯿاه چادر، تمامی تعاریف و معانی خانه را داراست، ﺑﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﺰﯾﻨﻪ و ﺑا ﻇﺎﻫﺮی ساده وﻟﯽ ﮐﺎراﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻ و ایده آل. این پژوهش برگرفته از فصل های پایان نامه نویسنده با عنوان حفاظت از سیاه چادرهای عشایر قشقایی فارس است که موفق به ثبت ملی این سازه در فهرست آثار ملی ایران شده، تنظیم گردیده و اساس تحقیقات بر پایه شناخت تاریخ، جایگاه و معانی خانه و تطبیق و بررسی این مفاهیم با سیاه چادرهای عشایر و علت نام گذاری سیاه خانه بر این سازه و تحلیل معمارانه آن است. روش تحقيق توصیفی تحلیلی و گردآوری داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی است که به صورت پرسش نامه، مصاحبه و مشاهده انجام گرفته و این تحلیل ها بر روی سیاه چادرهای عشایر قشقایی فارس طایفه کشکولی بزرگ به عنوان نمونه صورت گرفته است.