در ایران اگرچه مشارکت در قالب تعاون، همکاري و همیاري مسبوق به سابقه اي دیرینه است اما این پدیده به مفهوم جدید خود هنوز در کشور نهادینه نشده است. نگاهی به مداخلات صورت گرفته در زمینه روند اجرای طرح های شهری در ایران مبین این واقعیت است که اغلب تجربیات صورت گرفته در فرآیند تهیه و اجرای این طرح ها رویکردي از بالا به پایین و بدون توجه به زندگی و الگوهاي رفتاري و مشارکت ساکنین را دنبال کرده است. نوشتار حاظر قصد دارد ضمن تبیین اهمیت نقش شهروندان که عنصر اصلی هویت دهنده به شهر هستند، به ارائه راهکارهایی جهت اهمیت نقش شهروندان در اجرای طرح های شهری، مشارکت آنان در مدیریت شهری، فرایند تصمیم گیری، سرمایه گذاری شهروندان و آگاهی دادن به شهروندان برای اهمیت مشارکت دراین طرح ها بپردازد. در کالبد شکافی مفهومی توسعه شهری مشارکتی، امرمشارکت را می توان در سه حوزه مشاهده کرد: مشارکت در شکل گیری قدرت محلی(از مردم)، مشارکت در تصمیم گیری و خط مشی توسعه(با مردم) و مشارکت در اجرای برنامه ها و خط مشی های توسعه(برای مردم) که می توان آن را چرخه ی توسعه ی مشارکتی نام نهاد. این تحقیق بر مبنای پژوهش توصیفی- تحلیلی و بر پایه ی تجربیات و پژوهش های که در زمان حاضر پیرامون توسعه مشارکتی شهروندان در اجرای طرح های توسعه شهری مطرح گردیده استوار است. در این مقاله سعی گردیده ضمن ارائه مفاهیم و اصول مشارکت به راه حل های تحقق این امر و موانع اجرایی آن پرداخته شود. نتایج نشان می دهد که، روند مشارکتی موفق در اجرای طرح می باید روندی سیستمی، سلسله مند، پویا و از پایین بالا به بوده، که این نوع مشارکت تاثیر زیادی بر اهداف پروژه، پذیرش آن ازسوی مردم، کیفیت اجراء و هزینه ی طرح خواهد داشت.